1
0
Waar Leestenaars samenkomen.
Na de feestelijke opening van de begijnhofkerk wou ik onderstaand stukje naar de Vlaamse en Mechelse beleidsmakkers sturen maar achteraf dacht ik wat heeft het voor zin het gaat hier maar om een parochiekerk in een Mechelse deelgemeente.
“Niklaas” is nu niet meer ziek maar langzaam stervende. Omdat er achteraan in de kerk loszittende pleisterstukken en bijhorende kleine brokstukken uit het gewelf gevallen zijn, werd de kerk vanaf donderdag 18 november tijdelijk gesloten. Deze voorlopig beslissing loopt totdat de inspectie, door de bevoegde diensten een besluit hebben genomen.
Geachte Heer,
U was op 11 september aanwezig op de feestelijke opening van de prachtig gerestaureerde begijnhofkerk te Mechelen en hoorde hoe “Catharina” vertelde over hoe blij ze was met haar opnieuw blozende wagen. Mijn gedachten gingen op dat moment dan ook uit naar een ander familielid van de Mechelse kerken meer bepaald naar de zieke “Niklaas van Leest”.
Ik laat hem dan ook graag zijn verhaal vertellen.
Alvast bedankt om naar mijn verhaal te luisteren,
Sinds de 12de eeuw ontvang ik mensen in mijn huis en maakte ik door de eeuwen heel wat mee.
Mijn huis werd meermaals door oorlogen en brand verwoest, opnieuw opgebouwd, uitgebreid en ook verfraaid. Toch ben ik maar een simpele dorpsjongen, boerenzoon binnen de Mechelse familie.
Mijn interieur is sober en bezit geen rijke schatten zoals mijn broers en zussen in de binnenstad.
Maar in mijn huis is iedereen welkom. Toen mijn broer “Jozef van Battel” ter zielen ging ontving ik graag zijn weeskinderen. Zij kunnen gerust bij mij aan tafel aanschuiven voor alle plechtigheden.
Ik ben heel blij met de “schoonheidsbehandeling” van mijn zus in de Catharina parochie, maar ik ben al een hele tijd ziek en wacht reeds lang om ook mij er bovenop te helpen.
In 2008 kwam men in mijn afbladerende wangen peuteren en dacht ik dat mijn ”helingsproces” niet lang meer op zich zou laten wachten maar het bleek toch ijdele hoop. Met de aanpak van mijn buitenzijde zou nu toch een aanvang genomen worden in 2021, maar het jaar is al vergevorderd. Ik hoop dat men nu snel start, zo kunnen immers mijn vochtige muren eindelijk drogen.
Wanneer ik er ook zo fris en mooi zal uitzien als mijn zussen en broers in de binnenstad blijft wel een groot vraagteken.
Ik zou zo graag mijn parochianen ontvangen in een mooi interieur, dat moet geen grote luxe zijn.
En ik wil eveneens mijn deuren kunnen openzetten voor tentoonstellingen en culturele manifestaties zodat mijn aanwezigheid ertoe doet.
Een zieke (ondertussen stervende) Niklaas van Leest.
Tekst: Danielle Van Rompaey
